90 χρονια Μικης Θεοδωρακης συναυλια στο Βραχατι Κορινθίας (φωτορεπορτάζ)

Το REV - SONGS βρέθηκε στην Συναυλία για τα 90 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη στο Βραχάτι Κορινθίας και σας μεταφέρει λίγη απο τη μαγεία της μέσα απο αυτό το φωτορεπορτάζ... 

90 χρονια Μικης Θεοδωρακης\Μεγαλη συναυλια στο Βραχατι Κορινθίας

Ο Δήμαρχος Βέλου Βόχας κ. Αννίβας Παπακυριάκος, η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού κα. Μαρία Καλλίρη και η Λαïκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», σας προσκαλούν να παραβρεθείτε στην εκδήλωση ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ – ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΒΡΑΧΑΤΙ  που θα  πραγματοποιηθεί  στην παραλία Βραχατίου τη Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015, στις 21:00.

Θα είναι μεγάλη μας χαρά να βρεθείτε κοντά μας,αναφερεται στην αναακοινωση.

Σας γνωρίζουμε ότι ο κ. Μίκης Θεοδωράκης θα μας τιμήσει με την παρουσία του.

Η ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΒΕΛΟΥ ΒΟΧΑΣ

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΙΡΗ ΑΝΝΙΒΑΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

ΣΥΝΑΥΛΙΑ
ΒΡΑΧΑΤΙ, ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015
ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΒΡΑΧΑΤΙ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
11 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΣΤΟ ΒΡΑΧΑΤΙ
ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
1. ΤΟ ΠΑΛΗΚΑΡΙ ΕΧΕΙ ΚΑΗΜΟ – ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
2. Σ’ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ – ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
ΜΠΕΤΤΥ ΧΑΡΛΑΥΤΗ
3. Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ – ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΘΕΡΙΟΥ
ΚΑΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ
4. ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ ΣΤΗ ΣΚΕΠΗ – ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΘΕΡΙΟΥ
5. ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΦΕΥΓΕΙ ΣΤΙΣ 8 – ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΘΕΡΙΟΥ
ΜΠΕΤΤΥ ΧΑΡΛΑΥΤΗ
6. ΕΧΕΙΣ ΜΑΤΙΑ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ – ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ
7. Ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ – ΝΟΤΗ ΠΕΡΓΙΑΛΗ
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΡΟΥΝΗΣ
8. ΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ – ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
9. ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ – ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΚΑΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ
10. ΝΥΧΤΑ ΜΑΓΙΚΙΑ – ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΜΠΕΤΤΥ ΧΑΡΛΑΥΤΗ
11. ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ – ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ
12. ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ – ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
13. ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ – ΜΙΧΑΛΗ ΓΚΑΝΑ
14. ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ – ΜΙΧΑΛΗ ΓΚΑΝΑ

ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ
15. ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ – ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ
16. ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ – ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
17. ΣΤΑ ΠΕΡΒΟΛΙΑ – ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
18. ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ – ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
ΚΑΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ
19. ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ – ΜΑΝΟΥ ΕΛΕΘΕΡΙΟΥ
20. ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ “ΡΘΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ – ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
21. ΜΑΡΙΝΑ – ΟΔΔΥΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
ΜΠΕΤΤΥ ΧΑΡΛΑΥΤΗ
22. ΔΡΟΜΟΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑ – ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
23. ΦΑΙΔΡΑ – ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
24. ΜΥΡΤΙΑ – ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΡΟΥΝΗΣ
25. ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ – ΓΙΑΝΝΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
26. ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΟΥΝΟ – ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ
27. ΜΙΑ ΦΥΛΑΚΗ – ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
28. ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΟΣ – ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
29. ΑΠΟΝΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ – ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
30. ΑΠΑΓΩΓΗ – ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΜΠΕΤΤΥ ΧΑΡΛΑΥΤΗ
31. ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ – BRENDAN BEHAN
ΚΑΛΙΟΠΗ ΒΕΤΤΑ
32. ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΑΓΙΟΠΟΥΛΑ – ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΡΟΥΝΗΣ
33. ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ – ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ
ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
34. ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ – ΟΔΔΥΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ
35. ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ – ΕΡΡΙΚΟΥ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ
36. ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ – ΟΔΔΥΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ
37. ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ – ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
38. Ο ΤΑΜΕΝΟΣ – ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
39. ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ – ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
FINALE 40.ΖΟΡΜΠΑΣ (ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΟ)

Μάνος Λοΐζος

Κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.

Ο Εμμανουήλ Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών.

Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Γράφτηκε σε τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί, αλλά κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας το 1955 ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.

Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Φίλιπς» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού. Είναι το «Τραγούδι του δρόμου», ελληνική Νίκου Γκάτσου σ' ένα ποίημα του Λόρκα με ερμηνευτή τονΓιώργο Μούτσιο.

απόδοση του

Το Απρίλιο του 1962 έγινε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του συλλόγου και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Παρκ.

Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1966, θα γεννηθεί η κόρη τους Μυρσίνη. Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά δημιουργικά για τον συνθέτη. Γράφει τραγούδια και μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας. Την τριετία 1974 - 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.

Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ραούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.

Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

Βασική Δισκογραφία

• «Ο Σταθμός» (1968): Επτά τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πέντε ορχηστρικά. («Minos») Επιτυχίες: «Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παληό ρολό», «Η δουλειά κάνει τους άντρες», «Ο Σταθμός». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Δημήτρης Ευσταθίου και Γιώργος Νταλάρας.
• «Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.
• «Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
• «Να 'χαμε τι να 'χαμε...» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.
• «Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ' Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.
• «Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.
• «Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.
• «Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.
• «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.
• «Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ' ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.
• «Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)
• «Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)
• «Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ (1910-1975)

Ο Νίκος (Κόλιας) Καββαδίας γεννήθηκε στο Νικόλσκι Ουσουρίσκι, μια μικρή επαρχιακή πόλη του Χαρμπίν της Μαντζουρίας το 1910, γιος του μεγαλεμπόρου Χαρίλαου Καββαδία και της Δωροθέας το γένος Αγγελάτου που κατάγονταν από την Κεφαλονιά. 

Είχε μια μεγαλύτερη αδερφή και δυο μικρότερους αδερφούς. Το 1914 μετά το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου η οικογένεια Καββαδία επισκέφτηκε την Ελλάδα και κατέληξε στο Αργοστόλι ως το 1921, οπότε εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Είχε προηγηθεί η επιστροφή του πατέρα (ως το 1921) στη Ρωσία και η εκεί οικονομική καταστροφή του. Στον Πειραιά ο Νίκος τέλειωσε τη γαλλική σχολή του Saint Paul και το Γυμνάσιο. Παράλληλα δημοσίευσε τους πρώτους στίχους του στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας. 

Γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας, μετά το θάνατο του πατέρα του όμως αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο, συνεχίζοντας τη συνεργασία του με φιλολογικά περιοδικά. Το 1929 μπάρκαρε στο φορτηγό πλοίο Άγιος Νικόλαος και από το 1930 ξεκίνησε η περίοδος των διαρκών ταξιδιών του ως το 1936. 

Το 1932 δημοσίευσε σε συνέχειες την Απίστευτη ιστορία του Λοστρόμου Νακαχαμόκο στην εφημερίδα Πειραϊκόν Βήμα. Το 1933 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Μαραμπού, που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την κριτική. Ακολούθησαν το Πούσι (1947) και η Βάρδια (μυθιστόρημα-1954), ενώ μετά το θάνατό του εκδόθηκε και η συλλογή Τραβέρσο (1975). Το 1934 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Το 1938 κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στην Ξάνθη. Το 1939 πήρε δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητή.

 Το 1940 υπηρέτησε στην Αλβανία και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του Κ.Κ.Ε.. Από το 1945 ναυτολογήθηκε ως ραδιοτηλεγραφητής. Το 1953 πήρε το δίπλωμα του Ασυρματιστή Α’. Το 1965 πέθανε η μητέρα του. Το 1968 επισκέφτηκε την Κεφαλονιά μετά από τριάντα πέντε χρόνια απουσίας. Εκεί έγραψε το πεζό Λι. Πέθανε στην Αθήνα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο Νίκος Καββαδίας ανήκει σχηματικά στη γενιά του τριάντα, στο χώρο της οποίας όμως κατέχει μια ιδιότυπη θέση. Ο ποιητικός του λόγος εξέφρασε την ανάγκη απόδρασης από τη σύγχρονη του ποιητή ελληνική πραγματικότητα κυρίως μέσα από τα στοιχεία του κοσμοπολιτισμού και του εξωτισμού. Η γραφή του υπήρξε κυρίως βιωματική και ακολούθησε μια εξελικτική πορεία προς την αφαίρεση και τα όρια του υπερρεαλισμού, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής φόρμας και ρυθμικής τεχνικής.

1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Καββαδία βλ. http://kavvadias.ekebi.gr

Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Ποίηση • Μαραμπού · Με ένα εισαγωγικό σημείωμα του Καίσαρος Εμμανουήλ. Αθήνα, εκδοση Κύκλου, 1933. • Πούσι. Αθήνα, Α.Καραβίας, 1947. • Τραβέρσο · Προμετωπίδα Γιάννη Μόραλη. Αθήνα, Κέδρος, 1975. ΙΙ.Πεζογραφία • Βάρδια. Αθήνα, Α.Καραβίας, 1954. • Λι. Αθήνα, Άγρα, 1987. • Του πολέμου / Στο άλογό μου. Αθήνα, Άγρα, 1987. ΙΙΙ.Μεταφράσεις • Γιουτζίν ο’ Νηλ, Το ταξίδι του γυρισμού · Κι άλλα μονόπραχτα · Μετάφραση: Νικ.Καββαδία, Βασ. Νικολόπουλου. Αθήνα, Νότης Καραβίας, χ.χ. ΙV. Συγκεντρωτικές εκδόσεις • Μαραμπού & Πούσι. Αθήνα, Γαλαξίας, 1961. • Χρυσόσκονη στα γένια του Μαγγελάνου · Εισαγωγή και ανθολόγηση Δημήτρης Καλοκύρης. Αθήνα, Ερμής, 1995.

Επιπλέον Πληροφορίες Χειρόγραφα του λογοτέχνη υπάρχουν στο Γενικό Αρχείο του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.).

Πάνος Τζαβέλλας

Ο Πάνος Τζαβέλλας γεννήθηκε το 1925 στην Κοζάνη. Έφηβο τον βρήκε ο πόλεμος του '40 και οργανώνεται στην ΕΠΟΝ. Βγαίνει στο βουνό, εντάσσεται με τον ΕΛΑΣ και αργότερα με τον Δημοκρατικό Στρατό.

Στο βουνό τραυματίζεται και ακρωτηριάζεται το δεξί του πόδι. Συλλαμβάνεται και ξεκινά ο δρόμος για τις φυλακές. Μετά από δίκες καταδικάζεται τρεις φορές σε θάνατο. Το 1958, αρρωσταίνει βαριά και το 1961 με τη βοήθεια του ΚΚΕ φεύγει στην Σοβιετική Ένωση για θεραπεία. Εκεί νοσηλεύεται τρία χρόνια και θεραπεύεται από την ασθένεια που υπέστη στις φυλακές. Παράλληλα εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει μουσική.

Επιστρέφει το 1965 στην Ελλάδα και ξεκινά την πρώτη του καλλιτεχνική δουλειά σε μπουάτ της Πλάκας, δυστυχώς όμως όχι για πολύ, μια και η δικτατορία του 1967 κλείνει τις μπουάτ και ο Τζαβέλλας βρίσκεται ξανά στη φυλακή, κατηγορούμενος για αγώνα και παράνομη δράση ενάντια στη Χούντα.

Το 1971 αποφυλακίζεται με το νόμο « Μη θεραπεύσιμης ασθένειας». Έχοντας μαζέψει το υλικό απ' όλα τα Αντιστασιακά τραγούδια, αλλά και με δικές του συνθέσεις, στήνει στην Πλάκα Το Αντάρτικο Αημέρι. Γράφει κάπου στο βιβλίο του, ANTAPTO-ROCK: « Τι είναι τα τραγούδια της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944; Είναι η καλλιτεχνική έκφραση του Έπους της Εθνικής Αντίστασης. Είναι η φωνή, του λαού μας σε μια κρίσιμη και δραματική ώρα της πατρίδας μας. Είναι ο καθρέφτης της λαϊκής ψυχής, είναι οι πόθοι και τα όνειρά του, είναι η κλαγγή των όπλων, βροντή κι αστροπελέκι, είναι κάλεσμα για μάχη, είναι η ψυχή του αγώνα».

Η πτώση της Χούντας το 1974 βρίσκει τον Τζαβέλλα στη μπουάτ Αήδρα, που ελεύθερος πια μαζί με τη σύντροφο στη ζωή και το τραγούδι, Νατάσα Παπαδοπούλου και την ορχήστρα του συνεχίζει να τραγουδά τα τραγούδια του και έτσι αρχίζει και η πρώτη του δισκογραφική δραστηριότητα όπως ο πρώτος του δίσκος ζωντανά γραμμένος, « ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΛΗΜΕΡΙ». Τα τραγούδια του και από τους επόμενους οκτώ δίσκους του, ζωντανεύουν και μέσα από συναυλίες, που δίνονται σε ανοικτά γήπεδα και πανεπιστήμια σ' όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό, όπως στη Γερμανία, Σουηδία κ.α.

Εκεί αρχίζει και η καλλιτεχνική του παρουσίαση από ξένες τηλεοράσεις, όπως η Βουλγαρική, Γερμανική, Σουηδική.

Και φυσικά και στην Ελληνική τηλεόραση, που ζωντανεύει ακόμα και σήμερα τραγούδια του συνθέτη-στιχουργού, τα οποία μιλάνε μέσα από τα προβλήματα των καιρών μας.

Ο Ελληνικός αλλά και ο ξένος Τύπος αναφέρεται στον Αγωνιστή τραγουδοποιό, Πάνο Τζαβέλλα, φτάνοντας ακόμη και στην Κίνα να μεταφράζεται το πολύ γνωστό και αγαπημένο σε όλους μας τραγούδι, «Κυρ-Παντελής».

Στη δεκαετία του'80, ο Πάνος Τζαβέλλας βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, στα Εξάρχεια, όπου εκεί είναι συγκεντρωμένα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, πανεπιστήμια, Ακαδημίες, Πολυτεχνείο, κέντρο δηλαδή, του φοιτητικού και προοδευτικού επαναστατικού κινήματος.

Η καλλιτεχνική του πορεία συνεχίστηκε μέχρι και πριν λίγα χρόνια σε διάφορες μουσικές σκηνές της Αθήνας και του Πειραιά.

Ο Πάνος Τζαβέλλας, μετά από την τελευταία του μάχη που έδωσε με την επάρατο νόσο στο Νοσοκομείο Ερυθρός, όπου και νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες, έφυγε από τη ζωή στις 27 Ιανουαρίου 2009.

Όμως κάποιοι Άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ! Έτσι κι ο Πάνος Τζαβέλλας θα μείνει Αθάνατος. Για να μας υποδεικνύει με την αγωνιστική και μουσική του κληρονομιά που μας άφησε ότι ο συμβιβασμός και το βόλεμα γεννά τους εκάστοτε « κυρ- Παντελήδες», που στο χέρι μας είναι να «τους θάψουμε βαθειά στα σπαρτά», πριν προλάβουν να κοπρίσουν αυτά, για τα οποία αυτός και χιλιάδες αγωνιστές στη Γη, ακρωτηριάστηκαν για να τα κρατήσουν ζωντανά. Πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες για την Ελευθερία, την Πατρίδα, τον Άνθρωπο, τον Πολιτισμό.

Τα έργα του, φωτογραφίες και video μπορείτε να δείτε στο προσωπικό του site : 

http://www.panostzavellas.gr/home 

Μαρία Δημητριάδη

Η Μαρία Δημητριάδη γεννήθηκε στον Ταύρο και βγήκε στο τραγούδι τη δεκαετία του ’60 με το άλμπουμ του Γιάννη Μαρκόπουλου «Ήλιος ο πρώτος». Αναδείχθηκε με το πολιτικό τραγούδι την περίοδο της μεταπολίτευσης, ερμηνεύοντας στίχους Ναζίμ Χίκμετ, μελοποιημένους από το Θάνο Μικρούτσικο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η Μαρία Δημητριάδη τραγούδησε το “Ήλιος ο πρώτος” του Μαρκόπουλου, σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης συνέδεσε τη φωνή της με το λεγόμενο «πολιτικό τραγούδι». Η φωνή της ήταν το σήμα κατατεθέν σε όλες τις συγκεντρώσεις της Αριστεράς, από το 1974 ώς και τα μέσα της δεκαετίας του ’80 που τα πολιτικά τραγούδια είχαν ακόμα την τιμητική τους.

Στα νεανικά της χρόνια ανήκε στο μαοϊκό ΕΚΚΕ. Ηταν η εποχή που εμφανιζόταν με καφτάνια σε μπουάτ της Πλάκας και τραγουδούσε, μεταξύ των άλλων, και τα περίφημα πολιτικά τραγούδια «Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα / η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται…» σε στίχους Ναζίμ Χικμέτ και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, όπως και το «Δελτίο καιρού» των Μήτσου Κασόλα και Γιάννη Μαρκόπουλου.

Μεταπολίτευση 1974. Μετά το Πολυτεχνείο, την προδοσία στην Κύπρο και την Λαϊκή κατακραυγή, η χούντα καταρρέει. Ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους απαιτώντας άμεση δημοκρατία. Ο πολιτισμός και το τραγούδι στο απόγειό τους, μας ανεβάζουν στα ουράνια. Αν κάποιος νεαρός σήμερα, ρώταγε: τι ήταν η μεταπολίτευση; μπορεί να έπαιρνε και την απάντηση: Μαρία Δημητριάδη. Γιατί η Μαρία είχε ενώσει την φωνή της, όπως και την καρδιά της με ότι ομορφότερο είχαμε ονειρευτεί εκείνα τα χρόνια.

Δύο ήταν οι τεράστιες γυναικείες παρουσίες στο τραγούδι, εκείνη την εποχή. Οι δύο Μαρίες, Δημητριάδη – Φαραντούρη. Και οι δύο τραγούδησαν ότι πιο ποιητικό και ότι πιο πολιτικό γράφτηκε στην νεότερη ιστορία του τραγουδιού μας.

Η Μαρία Δημητριάδη στα πενήντα οχτώ της χρόνια, μας εγκατέλειψε για πάντα.

Πρωτοεμφανίστηκε στη μουσική σκηνή το 1968 με το τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου «Κορίτσια στον ήλιο». Με την συμμετοχή της στον δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου «Ήλιος ο πρώτος» το 1969 σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, ξεκινάει η μικρή σε διάρκεια, αλλά μέγιστη σε προσφορά καριέρα της.

Τραγούδησε όλους τους μεγάλους πρωτοποριακούς συνθέτες της Ελλάδας τα νεώτερα χρόνια. Μίκης Θεοδωράκης, «Τα τραγούδια του αγώνα», «Τα δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας». Θάνος Μικρούτσικος, «Τροπάρια για φονιάδες», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τα πολιτικά τραγούδια» σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ. Γιάννη Μαρκόπουλο, «Χρονικό». Μάνο Χατζιδάκι, «Για την Ελένη», «Η μυθολογία του Σαββάτου».

Ήταν πρώην σύζυγος του Αντρέα Μικρούτσικου, με τον οποίον απέκτησε και ένα παιδί τον Σέργιο, και αδερφή της Αφροδίτης Μάνου.

Η Μαρία Δημητριάδη δεν είχε τραγουδήσει μόνο, το λεγόμενο, πολιτικό τραγούδι, ήταν και βαθιά πολιτικοποιημένο άτομο, πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει. Από τα νεανικά της χρόνια ανήκε στην αριστερά, την περίοδο της μεταπολίτευσης μάλιστα ανήκε στο ΕΚΚΕ. Αργότερα συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ. Εκλεγόταν δημοτική σύμβουλος στον Ταύρο από όπου και καταγόταν. Ασυμβίβαστος χαρακτήρας δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί της. Αυτό το τόσο ασυμβίβαστο του χαρακτήρα της, της δημιουργούσε πολλά προβλήματα στη δουλειά της και την έκανε να ζει εκτός κυκλώματος για χρόνια.

Προσωπικοί Δίσκοι: 

1974 Αντόνιο Τόρρες Χερέδια (Lyra) 1975 Πολιτικά τραγούδια (Lyra) 1976 Καντάτα για την

Μακρόνησο/Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη (Lyra) 1978 Τραγούδια της λευτεριάς (Lyra) 1980 Δελτίο καιρού (CBS) 1981 Τα αντάρτικα (Lyra) 1982 Έρημη πόλη (CBS) 1985 Για την Ελένη (Σείριος) 1985 Η μυθολογία του Σαββάτου (Σείριος) 1987 Το μαγικό κλειδί (ΜΙΝΟS) 1989 Οριστικά (Lyra) 1990 Βιολιστή κατέβα απ’ τη στέγη (Lyra) 1991 Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα (Σείριος) 1995 Τραγουδά μεγάλους συνθέτες (Polydor) 1996 Αύριο (ΜΙΝΟS)

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ : Συμμετοχές

 1968 Κορίτσια στον ήλιο (Columbia) 1969 Ήλιος ο πρώτος (Philips) 1970 Χρονικό (Philips) 1971 Ιερά οδός (Olympic) 1971 Ο Θεοδωράκης διευθύνει Θεοδωράκη (Polydor) 1972 Theodorakis in concert (Polydor) 1974 18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (Lyra) 1974 Σκλάβοι πολιορκημένοι (Lyra) 1974 Ήλιος και χρόνος (Columbia) 1974 Τα τραγούδια του αγώνα (ΜΙΝΟS) 1977 Τροπάρια για φονιάδες (Lyra) 1977 Φουέντε Οβεχούνα (Lyra) 1981 Λεοντής-Μικρούτσικος: Συναυλίες 81 (CBS) 1982 Εμπάργκο (CBS) 1983 Αραπιά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί (CBS) 1985 Νάμαστε πάλι εδώ Αντρέα (Columbia) 1986 Οι φόβοι του μεσημεριού (ΜΙΝΟS-FM Records) 1989 Κυριακάτικη εκδρομή (Lyra) 1992 Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά (ΜΙΝΟS) 1992 Αναζήτησις (MBI) 1992 Τραγούδια του Σπήλιου Μεντή (Lyra) 1994 Στο καλντερίμι (Ανατολή) 1996 Παράρτημα Α’ (Polydor)

Νίκος Ξυλούρης (βιογραφία)

Ο Νίκος Ξυλούρης ή Ψαρονίκος, (7 Ιουλίου 1936 – 8 Φεβρουαρίου 1980) γεννήθηκε το 1936, στο ορεινό χωριό Ανώγεια του Ρεθύμνου της Κρήτης από οικογένεια με μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες.

Η ημερομηνία γέννησης του δεν είναι ακριβής γιατί το φθινόπωρο του 1941 το χωριό Ανώγεια καταστράφηκε και μαζί του καταστράφηκαν και τα χαρτιά όλων των κατοίκων του χωριού. Έτσι χάθηκαν και χαρτιά του Νίκου Ξυλούρη με αποτέλεσμα να αμφισβητείται η ημερομηνία γέννησης του.

Στα πέντε του χρόνια, όταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό του, ξεριζώθηκε από τον τόπο του μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε χωριό της επαρχίας Μυλοποτάμου όπου παρέμειναν μέχρι και την απελευθέρωση της Κρήτης. Αδέλφια του είναι οι επίσης γνωστοί μουσικοί της κρητικής μουσικής ο Αντώνης Ξυλούρης (Ψαραντώνης) και ο Γιάννης Ξυλούρης (Ψαρογιάννης) .

Η οικογένεια του Ξυλούρη ήταν φτωχή και γενικά τα χρόνια εκείνα του 1930 ήταν δύσκολα για τους Ανωγιανούς. Λίγο το λάδι, λίγο το ψωμί, ο τόπος ξερός για να φυτέψεις, να ποτίσεις και το χωριό εντελώς κατεστραμμένο. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης ο Νίκος Ξυλούρης κάνει τα πρώτα του βήματα.

Η λύρα

Σε νεαρή ακόμα ηλικία με τη βοήθεια του δασκάλου του κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να του αγοράσει την πρώτη του λύρα και πολύ γρήγορα άρχισε να παίζει σε γάμους και πανηγύρια. Στα 17 του αποφάσισε να μετακομίσει στο Ηράκλειο και έπιασε δουλειά στο νυχτερινό κέντρο “Κάστρο”. Τα πράγματα όμως δεν ήταν όπως τα περίμενε γιατί βρέθηκε αντιμέτωπος με τη “μόδα” της Ευρωπαϊκής μουσικής, κάτι τελείως ξένο για αυτόν καθώς επίσης και τους μεγάλους λυράρηδες που δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι. Τα οικονομικά του δεν πήγαιναν καλά, οι καλοί φίλοι όμως που είχε αποκτήσει στο Ηράκλειο τον βοηθούν οργανώνοντας γλέντια. Έτσι ο Νίκος σιγά -σιγά άρχισε να γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό και να κερδίζει όλο και πιο πολλά χρήματα, βέβαια δεν δούλευε μόνο για τα χρήματα και όπου δεν είχαν να τον πληρώσουν καθόταν με το παραπάνω λέγοντας : “Αυτοί έχουν περισσότερη ανάγκη για να γλεντήσουν”.. Τα έσοδα του μόλις και μετά βίας έφταναν να τον συντηρήσουν και πέρασε δύσκολες εποχές.

Την 21η Μαΐου του 1958, ο Νίκος Ξυλούρης παντρεύεται την Μελαμπιανάκη Ουρανία και το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους αποφασίζουν να εγκατασταθούν μαζί στο Ηράκλειο. Ο Νίκος συνεχίζει την ανοδική του πορεία και τον Νοέμβριο του 1958 βγάζει τον πρώτο του δίσκο με την εταιρία “Οντεόν” που έχει τίτλο “Μια μαυροφόρα που περνά”. Η αμοιβή του ; 150 δραχμές !! Ο δίσκος είχε επιτυχία και έτσι η εταιρία του τον βοηθάει να κάνει κι άλλους δίσκους, βγάζοντας τον από τις δύσκολες μέρες. Επιστροφή στην Κρήτη Σιγά-σιγά οι Κρητικοί άρχισαν να τον στηρίζουν και να οργανώνουν γλέντια για να τον ακούν να παίζει. Έτσι άρχισε να γίνεται γνωστός και το Νοέμβριο του 1958 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο “Μια μαυροφόρα που περνά”. Ο δίσκος αγαπήθηκε από το κοινό κι έτσι ο Νίκος ηχογράφησε κι άλλα τραγούδια σε δίσκους των 45 στροφών. Το 1960 γεννήθηκε ο γιος του Γιώργος και το 1966 η κόρη του Ρηνιώ. Την χρονιά της γέννησης τη κόρης του κέρδισε και το πρώτο βραβείο σε ένα φεστιβάλ μουσικής στο Σαν-Ρέμο παίζοντας με τη λύρα του ένα συρτάκι. Την επόμενη χρονιά άνοιξε στο Ηράκλειο το μουσικό κέντρο “Ερωτόκριτος” και πλέον δεν ανησυχεί για την επιβίωση του. Το 1966 το κράτος επιλέγει και στέλνει τον Νίκο Ξυλούρη σε φολκλορικό διαγωνισμό στο Σαν Ρέμο οπού ανάμεσα από δεκάδες συγκροτήματα ο Έλληνας λυράρης παίρνει το πρώτο βραβείο για την ερμηνεία του στο συρτάκι που έπαιξε με την λύρα. Το 1969 ηχογράφησε με μεγάλη επιτυχία το δίσκο “Ανυφαντού” και λίγους μήνες αργότερα εμφανίστηκε και πάλι σε Αθηναϊκό μουσικό κέντρο.

Η αναγνώριση του στην Αθήνα Λίγους μήνες αργότερα εμφανίστηκε και πάλι σε Αθηναϊκό μουσικό κέντρο. Οι καταστάσεις όμως πλέον είχαν ωριμάσει και ο κόσμος τον υποστήριζε περισσότερο. Έτσι μετακόμισε και πάλι στην Αθήνα. Γνώρισε τον ποιητή και σκηνοθέτη Ερρίκο Θαλασσινό ο οποίος αποφάσισε να τον συστήσει στο Γιάννη Μαρκόπουλο και έτσι ξεκίνησε μια λαμπρή συνεργασία με το δίσκο “Χρονικό” και τα “Ριζίτικα”. Παράλληλα γνωρίστηκε με τον διευθυντή της δισκογραφικής εταιρίας COLUMBIA και έγιναν κουμπάροι. Έξι μήνες μετά, κυκλοφορεί ο δίσκος αναφορά στα «Ριζίτικα» της Κρήτης. Τον Μάϊο του 1971, ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στην μπουάτ «Λήδρα», στην Πλάκα, μέσα στην καρδιά της δικτατορίας. Η φωνή του Νίκου Ξυλούρη γίνεται σημαία αντίστασης. «Πότε θα κάνει ξαστεριά», «Αγρίμια και αγριμάκια μου… Ακολουθούν δύο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου, η «Ιθαγένεια» και ο «Στρατής ο Θαλασσινός». Ερχεται στη συνέχεια η συνεργασία του με τον Σταύρο Ξαρχάκο («Διόνυσε καλοκαίρι μας», «Συλλογή»), τον Χριστόδουλο Χάλαρη («Τροπικός της Παρθένου», «Ακολουθία»), και τον Χρήστο Λεοντή («Καπνισμένο Τσουκάλι»).

“Το 1969 -λέει σε μία σπάνια συνέντευξή της η σύντροφός του Ουρανία-ερχόμαστε για πρώτη φορά στην Αθήνα για εμφανίσεις στο κέντρο «Κονάκι», και τον Σεπτέμβριο γίνεται η μόνιμη εγκατάστασή μας στην πρωτεύουσα. Έχει ήδη φύγει από τα κρητικά μαγαζιά ο Νίκος, και τραγουδά σε μπουάτ της Πλάκας.

Μετά από ένα χειμώνα επιτυχίας, το καλοκαίρι του ‘70 κατεβαίνει στο Ηράκλειο να εργαστεί. Εκείνο το καλοκαίρι γνωρίζεται με τον Τάκη Λαμπρόπουλο, τότε διευθυντή της “Κολούμπια”, ο οποίος και του ζητά να συνεργαστούν. Αυτή η συνάντηση αποτέλεσε την αφετηρία για την καριέρα του Νίκου. Το έργο του με τίτλο τα “Ριζίτικα”, που τόσο καιρό προσπαθούσε να εκδώσει, γίνεται δίσκος και φιγουράρει στις βιτρίνες των αθηναϊκών καταστημάτων. Αργότερα βραβεύεται για την ερμηνεία στο δίσκο αυτό από την Γαλλική Ακαδημία Σάρλ Κρός αλλά θα πάρει την πρώτη του καλλιτεχνική απογοήτευση αφού στο εξώφυλλο του ξένου δίσκου δεν αναφέρεται καν το όνομα του.

Για το ποιος «ανακάλυψε» το Νίκο Ξυλούρη, τα λεγόμενα της συζύγου του κ. Ουρανίας Ξυλούρη όπως δημοσιεύτηκαν σε σχετικά αφιερώματα των περιοδικών «Δίφωνο» και «Μονογραφίες» είναι διαφορετική από αυτήν που συνήθως επικρατεί σε αρκετές βιογραφίες του Νίκου Ξυλούρη, ότι τον ανακάλυψε ο Ερρίκος Θαλασσινός και τον ανέδειξε ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Η ανάδειξη του Ξυλούρη οφείλεται στο τραγούδι του «Ανυφαντού» και το πρόσωπο που τον ανακάλυψε και τον ανέδειξε ήταν ο διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας «Κολούμπια» Τάκης Λαμπρόπουλος, ο οποίος τον ηχογράφησε σε ένα γαμήλιο γλέντι στα Ανώγεια και έστειλε την κασέτα στον συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο ο οποίος ήταν τότε στο Παρίσι, προκειμένου να ακούσει τη φωνή του Ανωγειανού Λυράρη. Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν ότι ο Λαμπρόπουλος πήγε στην Κρήτη όπου ανακάλυψε μια σπουδαία και σημαντική φωνή. Από εκεί πληροφορήθηκε ο Γιάννης Μαρκόπουλος για το Νίκο Ξυλούρη και του πρότεινε τα τραγούδια του «Χρονικού.

Τα χρόνια της δικτατορίας

Το 1971 ξεκίνησε κοινές εμφανίσεις με το Γιάννη Μαρκόπουλο στη μπουάτ “Λήδρα” και η φωνή του έγινε σύμβολο της αντίστασης. Συνεργάστηκε στενά, εκείνα τα χρόνια, με τον Θρακιώτη τραγουδοποιό Θανάση Γκαϊφύλλια στις μπουάτ της Πλάκας και σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Το καλοκαίρι του 1973 τραγούδησε στο θεατρικό έργο “Το μεγάλο μας τσίρκο” με πρωταγωνιστές τον Κώστα Καζάκο και τη Τζένη Καρέζη στο θέατρο “Αθήναιον”. Τα μεταπολιτευτικά χρόνια τραγουδά κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Δημήτρη Χριστοδούλου, του Λίνου Κόκοτου και του Ηλία Ανδριόπουλου. Τραγουδά όμως πάντα και παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης και κάποια λαϊκά του Στέλιου Βαμβακάρη.

Τα τραγούδια του τα μάθαινε στο πόδι. Δεν είχε χρόνο για πρόβες. Τα μάθαινε, ακούγοντας την κασέτα στο σπίτι, στο αυτοκίνητο. Τραγουδούσε μαζί και το μάθαινε. Μάλιστα, ο Ξαρχάκος, τον ήθελε πάντα στα τραγούδια του αυθεντικό, γι’ αυτό και τον καλούσε στο στούντιο για ηχογράφηση, συνήθως, χωρίς πρόβα. Έτσι έγινε και με το τραγούδι «Ήταν μια φορά». Το ηχογράφησε ο Νίκος χωρίς να το ξέρει. Χωρίς καμία πρόβα”.

Δισκογραφία:

·         Μια μαυροφόρα που περνά (1958)

·         Ανυφαντού (1969)

·         Ο Ψαρονίκος (1970)

·         Μαντινάδες και χοροί (1970)

·         Χρονικό (1970)

·         Ριζίτικα (1971)

·         Διάλειμμα (1972)

·         Ιθαγένεια (1972)

·         Διόνυσε καλοκαίρι μας (1972)

·         Ο τροπικός της Παρθένου (1973)

·         Ο Ξυλούρης τραγουδά για την Κρήτη (1973)

·         Ο Στρατής Θαλασσινός ανάμεσα στους Αγάπανθους (1973)

·         Περήφανη ράτσα (1973)

·         Ακολουθία (1974)

·         Το μεγάλο μας τσίρκο (1974)

·         Παραστάσεις (1975)

·         Ανεξάρτητα (1975)

·         Κομέντια, η πάλη χωρικών και βασιλιάδων (1975)

·         Καπνισμένο τσουκάλι (1975)

·         Τα που θυμούμαι τραγουδώ (1975)

·         Κύκλος Σεφέρη (1976)

·         Ερωτόκριτος (1976)

·         Η συμφωνία της Γιάλτας και της πικρής αγάπης (1976)

·         Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι (1977)

·         Τα ερωτικά (1977)

·         Τα Ξυλουρέικα (1978)

·         Τα αντιπολεμικά (1978)

·         Σάλπισμα (1978)

·         14 χρυσές επιτυχίες (1978)

Μετά Θάνατον Δισκογραφία

·         Τελευταία ώρα Κρήτη (1981)

·         Νίκος Ξυλούρης (1982)

·         Πάντερμη Κρήτη (1983)

·         Ο Δείπνος ο μυστικός (1984)

·         Σταύρος Ξαρχάκος:Θεατρικά (1985)

·         Ο Γιάννης Μαρκόπουλος στον ελληνικό κινηματογράφο (1988)

·         Η συναυλία στο Ηρώδειο 1976 (1990)

·         Το χρονικό του Νίκου Ξυλούρη (1996)

·         Νίκος Ξυλούρης (2000)

·         Η ψυχή της Κρήτης(2002)

·         Ήτανε μια φορά…(2005)

·         Του Χρόνου Τα Γυρίσματα (2005)